Δες το αλλιώς… κι ο κόσμος είναι ήδη διαφορετικός!
                                                                                                         Ε.Μ.

Αντί προλόγου…

          για τον Τρόπο Εργασίας μας…

Έχοντας κατά νου το πόσο αλλιώς μπορεί κάποιος να δει και να αντιμετωπίσει ένα γεγονός ή μία κατάσταση και πόση δύναμη και δημιουργικότητα κρύβει η ελευθερία και ο απόλυτος σεβασμός της διαφοράς… θέλουμε να μοιραστούμε μαζί σας το κείμενο που ακολουθεί, με τίτλο: «Το μικρό αγόρι». Ο λόγος που το κάνουμε αυτό είναι επειδή το κείμενο αυτό συνάδει με τη φιλοσοφία μας για τον Τρόπο Εργασίας μας… Επιφυλασσόμαστε για τη συνέχεια, όπου σίγουρα θα σας δώσουμε πολλές και πιο συγκεκριμένες πληροφορίες!

---

To μικρό αγόρι…

Κάποτε ένα αγοράκι πήγε στο σχολείο. Ήταν ένα τόσο δα αγοράκι και ένα μεγάλο σχολείο. Όταν όμως το αγοράκι διαπίστωσε πως μπορούσε να μπαίνει στην τάξη του κατευθείαν από την εξωτερική πόρτα χάρηκε. Και το σχολείο δεν φαινόταν τόσο μεγάλο πια.

Ένα πρωί, λίγο μετά που έφτασε το αγοράκι στο σχολείο η δασκάλα είπε: «Σήμερα θα κάνουμε μια εικόνα». «Ωραία!» σκέφτηκε το αγοράκι. Του άρεσε να φτιάχνει εικόνες. Ζωγράφιζε τα πάντα, λιοντάρια και τίγρεις, κοτόπουλα και αγελάδες, τρένα και βαπόρια. Και έβγαλε το κουτί με τα χρώματά του και άρχιζε να ζωγραφίζει.

Αλλά η δασκάλα είπε: «Περιμένετε! Δεν είναι ώρα να αρχίσετε!» Περίμενε να ετοιμαστούν όλοι. «Τώρα!», είπε η δασκάλα, «θα ζωγραφίσουμε λουλούδια».
«Ωραία!» σκέφτηκε το αγοράκι. Του άρεσε να ζωγραφίζει λουλούδια. Κι άρχισε να φτιάχνει μερικά πολύ όμορφα λουλούδια με το ροζ, το πορτοκαλί και το γαλάζιο χρώμα του.

Η δασκάλα όμως είπε: «Περιμένετε! Να σας δείξω πώς!». Ζωγράφισε ένα λουλούδι στον πίνακα. Ήταν κόκκινο με πράσινο μίσχο. «Ορίστε! Τώρα μπορείτε να αρχίσετε», είπε η δασκάλα.

Το αγοράκι κοίταξε το λουλούδι της δασκάλας. Μετά κοίταξε το δικό του λουλούδι. Του άρεσε το δικό του πιο πολύ από εκείνο της δασκάλας. Δεν το είπε όμως. Απλά γύρισε στην άλλη σελίδα και έφτιαξε το λουλούδι του όπως αυτό της δασκάλας. Ήταν κόκκινο με πράσινο μίσχο.

Μια άλλη μέρα όταν το αγοράκι άνοιξε την πόρτα από έξω μοναχό του, η δασκάλα είπε: «Σήμερα θα φτιάξουμε κάτι με πηλό». «Ωραία!» σκέφτηκε το αγοράκι. Του άρεσε ο πηλός. Ήξερε να φτιάχνει ένα σωρό πράγματα με πηλό: φίδια και ελέφαντες, γάτες και ποντίκια, αυτοκίνητα και φορτηγά. Άρχισε να πλάθει την μπάλα με τον πηλό που είχε.

Η δασκάλα όμως είπε: «Περιμένετε! Δεν είναι ώρα να αρχίσετε ακόμα!» και περίμενε να ετοιμαστούν όλοι. «Τώρα θα κάνουμε ένα πιάτο», είπε η δασκάλα. «Ωραία!», σκέφτηκε το αγοράκι. Του άρεσε να φτιάχνει πιάτα. Κι άρχισε να φτιάχνει μερικά, διαφόρων σχημάτων και μεγεθών. Η δασκάλα όμως είπε: «Περιμένετε! Θα σας δείξω πώς!». Και έδειξε σε όλους πώς να φτιάξουν ένα βαθύ πιάτο. «Ορίστε! Τώρα μπορείτε να αρχίσετε!», είπε η δασκάλα.

Το αγοράκι κοίταξε το πιάτο της δασκάλας. Μετά το δικό του πιάτο. Έβρισκε το δικό του πιάτο καλύτερο από αυτό της δασκάλας. Δεν το είπε όμως. Απλά ξανάκανε τον πηλό του μια μεγάλη μπάλα και έφτιαξε ένα πιάτο σαν αυτό της δασκάλας: ένα βαθύ πιάτο.

Πολύ γρήγορα το αγοράκι έμαθε να περιμένει, να παρακολουθεί και να κάνει τα πράγματα όπως τα έκανε η δασκάλα. Και πολύ γρήγορα δεν έκανε δικά του πράγματα πια.

Μετά κάτι συνέβη: Το αγοράκι και η οικογένειά του έπρεπε να μετακομίσουν σε άλλο σπίτι, σε άλλη πόλη. Το αγοράκι έπρεπε να πάει σε άλλο σχολείο. Αυτό το σχολείο ήταν ακόμη πιο μεγάλο από το προηγούμενο και δεν υπήρχε εξωτερική πόρτα προς την τάξη του. Έπρεπε να ανέβει μια μεγάλη σκάλα και να διασχίσει ένα μεγάλο διάδρομο μέχρι να φτάσει στην τάξη του.

Την πρώτη μέρα που πήγε σε αυτό το σχολείο η δασκάλα είπε: «Σήμερα θα φτιάξουμε μια εικόνα». «Ωραία!»,  είπε το αγοράκι και περίμενε τη δασκάλα να του πει τι να κάνει. Αλλά εκείνη δεν έλεγε τίποτα. Απλά γύριζε γύρω γύρω μέσα στην τάξη. Όταν πλησίασε το αγοράκι του είπε: «Δεν θέλεις να ζωγραφίσεις;»

«Ναι! Τι θα φτιάξουμε;», ρώτησε το αγοράκι.

«Δεν μπορώ να ξέρω αν δεν το φτιάξεις», αποκρίθηκε η δασκάλα.

«Πώς θα το φτιάξουμε;», ρώτησε το αγοράκι.

«Με όποιο τρόπο θέλεις», είπε η δασκάλα.

«Με οποιοδήποτε χρώμα;», ρώτησε το αγοράκι.

«Με οποιοδήποτε χρώμα», είπε η δασκάλα. «Αν ο καθένας ζωγράφιζε το ίδιο πράγμα και χρησιμοποιούσε τα ίδια χρώματα πώς θα μπορούσα να ξέρω ποιος έφτιαξε το καθένα;»

«Δεν ξέρω», αποκρίθηκε το αγοράκι και άρχισε να φτιάχνει ροζ και πορτοκαλί και γαλάζια λουλούδια.

Του άρεσε το καινούριο του σχολείο έστω και αν δεν είχε εξωτερική πόρτα για να μπαίνει κατευθείαν στην τάξη του!

Helen E. Buckley